Bij de begraafplaats gekomen zag het er allemaal nogal sinister uit, maar het hek was nog gewoon open, dus sjorde ik mijn kerstboompje uit de auto, nam een schepje en een lichtje mee en ging welgemoed op pad. Spookachtig doemden de graven voor mij op, hier en daar verlicht door kleine lampjes. Er was geen mens te bekennen. Op goed gevoel liep ik richting het graf. Brrr. wat was het hier kil en stil ! Gauw maar het boompje in de grond graven. Dit bleek nog een heel karwei te zijn, want ik kwam diverse wortels van een boom tegen. Eindelijk stond het boompje dan. Ik ontstak een lichtje voor haar en begon opgelucht aan de terugweg. Na wat leek, een heel lang stuk lopen, kwam ik weer bij het hek. He, wat was dat nou, het leek wel of het dicht was, kan niet redeneerde ik, de mist zal me wel parten spelen. Zo snel als ik kon liep ik verder, ik greep naar de klink en ..... dicht, potdicht zat het hek. Nou, daar stond ik dan, mobiel natuurlijk thuis gelaten, op een donker, mistig kerkhof met alleen wat spookachtige lichtjes achter me. Oehoee. Wat was dat, oh een uil, natuurlijk. Het geheel begon een hoog Harry Potter gehalte te krijgen. Kleumend stond ik voor het hek. Omdat ik in dergelijke situaties altijd een naargeestige galgenhumor ontwikkel, dacht ik meteen " nou als ik hier moet blijven, kan ik meteen eens meemaken of het hier nu echt spookt ". Gelukkig voor mij doemden er twee figuren op uit de mist, die mij verbijsterd aanstaarden door het gesloten hek. Kunt U er niet uit ? klonk het aarzelend. Nee, ik ben net opgestaan uit mijn graf, nou goed, dacht ik. Nee, het hek zit dicht, deelde ik volkomen overbodig mee. Nou mevrouw, links bij de muur zit een klein knopje, als U dat indrukt, gaat het hek weer open. Opgelucht verrichtte ik de handeling en verdween razend snel richting auto. Wegwezen hier.

Ik wens al mijn trouwe bezoekers heel fijne feestdagen en vooral een goed en gezond 2013.